Er was eens een meisje dat elke dag in de spiegel keek. Niet om te zien hoe mooi zij was maar om haar haar te kammen. Zodat als zij op school kwam, er niemand was die bij haar in de klas zat, kon zeggen: o je hebt je haar niet gekampt L. Kinderen uit haar konden gemeen zijn. De meesters en de juffrouw deden hier niets aan. Het enige wat zij zagen was een groepje die om het meisje heen stonden. Maar wat er gezegd werd en wat er stiekem gedaan werd dat zagen zij niet. Twee aan twee had men schoolwacht en men kon niet overal op letten. Wel als er een vechtpartij was dan ging men er naar toe en haalde de twee uit elkaar. Beiden moesten dan naar binnen. Maar als er een groepje bij elkaar stond, was men er van overtuigd dat het “gezellig” was.
Een schooltijd buiten het dorp. Waar men van uit ging dat pesten niet voorkwam. Na de lagere school, de school heet nu de basisschool, ging het meisje naar het voortgezet onderwijs. Gelukkig, dacht zij. Eindelijk van deze school af en nu op nieuw beginnen. Maar dat bleek helaas een ander verhaal. Elke ochtend fietste zij met een groep mee, richting school. Een ‘vriendin’ fietste samen met haar het hele stuk. Natuurlijk waren zij niet de enige die uit dit dorp kwamen. Al gauw bleek dat de “vriendin” iemand anders had gevonden om mee samen te fietsen. Met 3 personen naast elkaar fietsen mocht niet dus er fietste altijd iemand alleen.
Het tweede jaar kwam er een nieuw meisje in de klas. Het nieuwe meisje kwam van de zelfde lagere school dan het andere eerste meisje. Het pesten was zij nog duidelijk niet verleerd en alles begon weer opnieuw. Weer stond het meisje elke morgen voor de spiegel om te kijken of al haar haar goed zat. Het meisje had nooit geleerd om van haar af te bijten. Zij had nooit geleerd hoe zij voor zichzelf moest opkomen. Zij was blijkbaar veel te lief en te aardig en dus een “makkelijke prooi” om gepest te worden. Het einde van deze school kwam gelukkig in zicht en daarna maar hopen dat zij nu naar een school kon gaan waar geen enkele bekende op zat.
Dat gebeurde gelukkig ook. De Pesters was zij kwijt. Gelukkig was zij ouder geworden en ging zij nu met meiden om die haar zagen zoals zij was. Dit alles is lang geleden. Maar hoezo weet ik dit nog zo goed? Dit komt omdat iemand die gepest wordt er allereerst er achter moet komen dat wat er gebeurd is, gebeurd is. Nu komt de spiegel pas in beeld. Als jij het idee hebt dat, omdat jij gepest wordt, jouw eigen schuld is, dan is het lastig om in de spiegel te kijken. Jouw zelfbeeld is door anderen kapot gemaakt. Het zelfbeeld wat jij als kind had is totaal veranderd. Mensen hebben jou pijn gedaan. Of men dit bewust zo bedoeld heeft is nooit te achterhalen. Maar het staat als een paal boven water dat er iets in jou op dat moment kapot is gemaakt.
Hoe maakt jij dat nu weer heel?
Dit was en is een lang proces. Het proces begint bij jezelf maar ook bij de ander. In welke omgeving ben jij? Word jij gezien zoals jij bent? Of word jij gezien zoals een ander dit graag wil? Het meisje, wat nu een jonge vrouw was, heeft geluk gehad. Zij werd gezien zoals zij was. Zij werd betrokken bij activiteiten, zij kreeg een baan waarin zij werd gewaardeerd en langzaam begon zij recht op te lopen. De omgeving die jou bewust maakt van, jij mag er zijn, hierdoor ga jij langzaam in jezelf geloven.
Steeds vaker is de spiegel niet meer alleen voor je haar maar ook voor het gezicht en ook voor de rest van je lichaam.
Een totaal plaatje ontstaat langzaam. Het totaal plaatje wat begon is bij, geloven in jezelf. Stapje voor stapje met de juiste mensen om je heen. Mensen die in jou geloven en die jou stimuleren om het beste uit je zelf te halen. Hoe meer jij deze goede ervaringen in jouw leven ECHT ziet, hoe meer jij gaat geloven in jezelf. Geloven in jezelf dat jij het beste product bent van jezelf is het mooiste cadeau wat jij jezelf kan en mag geven. Als jij dan in de spiegel kijkt zie jij een mooi mens staan. Een mens dat straalt en een mens die onbewust de hele wereld aan kan.
©JongeMedelanders
Jonge Medelanders, 