Wat doe ik op dit moment?
In 2015 ben ik begonnen met het werken voor jonge vluchtelingen en asielzoekers. Het aller belangrijkste voor mij om met deze doelgroep te werken is, dat er iemand is die hen ziet. Dat er iemand is die naar hen luistert en hen helpt met hun vragen. Mijn rol hierin is verschillend. Soms een vraagbaak en soms een coach of een moederfiguur. Maar door het uitstralen van liefde en warmte weet ik hen te bereiken. Een band op te bouwen en vertrouwen te winnen. Zodat zij, net als ik vroeger graag wilde, gewoon gezien worden.
Daarnaast werk ik nu samen met een stichting. Stichting Sabiel, een Marokkaanse stichting waarin ik de zelfde prioriteiten zie. Opkomen voor de medemens die het moeilijk hebben. Het leren van de Nederlandse taal, het helpen bij het ordenen van de financiën en op donderdag middag het meedraaien met het spreekuur.
Waar komt de belangstelling voor het helpen van mensen vandaan?
Allereerst, ik ben opgegroeid in Twente. Naast mijn vader en moeder had ik een zusje en een broertje die veel jonger zijn dan ik. Ook mijn opa en oma woonden bij ons in huis. Dit was vroeger heel normaal. Maar soms, vooral in de pubertijd, benauwde het mij als het ‘druk’ was in huis en dan zocht ik de ruimte op. Ik ging fietsen of zat op mijn kamer te lezen. Ik zocht vaak de stiltes op om even alleen te zijn.
Gezien willen worden,
Maar daar in tegen wilde ik ook graag gezien worden. Maar hoe dit moest, dat wist ik niet zo goed. Gelukkig kreeg ik een baan in het ziekenhuis. Waar ik de kamers van patiënten schoon maakten. Maar wat voor de patiënt nog belangrijker was, ik zag hen. Omdat ik daar schoonmaakte, had ik tijd voor een praatje. En hierdoor merkte ik dat de patiënt eigenlijk lag te wachten tot ik de kamer weer schoon kwam maken.
Maar ook in het jeugdwerk, wat ik ruim 15 jaar gedaan heb, kwam ik er steeds meer achter wie ik was en wie ik wilde zijn. Als kers op de taart ging ik met een groep Nederlanders mee naar de Dominicaanse Republiek om scholen te bouwen. Die op zondag gebruikt werden, als kerk. Waar ik voor de eerste keer bewust in aanraking gekomen met totaal andere mensen en gewoontes. Hier besefte ik dat het leven meer is dan spullen die je kan kopen in de winkel. Bij het bouwen van de scholen ging het er om wat jij kan betekenen in het leven voor de ander.
Verhuizen,
Nadat ik in de Dom. Republiek was geweest ben ik verhuisd naar Middelburg. Behalve mijn man en zijn ouders kende ik niemand. De grote uitdaging kwam. Ik moest het zelf doen. Opbouwen van contacten, vragen stellen en vrienden maken. In Zeeland zijn onze kinderen geboren. Via hen was het leggen van contact een stuk makkelijk. Maar door omstandigheden, geen werk, zijn wij naar ruim 13 jaar verhuisd naar het midden van het land.
Weer een grote stap. Naar een jaar thuiszorg ben ik gaan werken bij het ROC. Heel iets anders en dat was wennen. Op school kwam ik in aanraking met helpende zorgen en welzijn. En wat bleek? Dit was mijn doelgroep. De studenten herkenden mijn verhaal en herkende hun verhaal. Wij spraken de zelfde taal. Jonge mensen waar mijn interesse bij ligt. Zij hebben de toekomst. Om hen bij hun toekomst te helpen dat was voor mij het aller belangrijkste.
Een leven lang leren.
Op mijn C.V. staan een aantal diploma’s en certificaten waar ik trots op ben. Zoals Thuishulp A, Onderwijsassistente, Praktijkinstructeur, Life Coach en Budget Coach. Met deze middelen in mijn hand en veel mensenkennis, kan en mag ik de ander begeleiden naar een toekomst. Hij of zij mag het stuur van zijn eigen leven weer terug in zijn/haar handen nemen. En ik ben blij om een stukje met die ander mee te mogen lopen op zijn/haar pad zodat de ander daar mag komen waar hij of zij wil zijn.
Mijn dank gaat uit naar de vele mensen die ik tegen ben gekomen en daar hieraan mee geholpen hebben. Een leven gaat niet altijd via een snelweg maar soms via een zandweg. Toch had ik die zandweg nodig om te komen waar ik nu ben. Waar ben ik dan nu? Op een plek met heel veel lieve mensen om mij heen. Op een plek waarvan ik zeker ben dat ik een steentje mag bij dragen aan het geluk van jonge mensen.
© Jonge Medelanders
Jonge Medelanders, 